Od dwóch dni jechaliśmy przez pustynię. Pamiętam, jak uczyłam się o niej na geografii, prawie nie mogę uwierzyć, że teraz tu jesteśmy. Atakama – ogromna, najsuchsza pustynia świata (a jednak, kiedy przez nią jechaliśmy padało i to akurat wtedy, kiedy zepsuły nam się wycieraczki, o czym pisaliśmy tutaj). Wyobrażacie sobie, że jechaliśmy przez żółte piaszczyste wydmy? Niezupełnie. Mimo skalistych gór na horyzoncie Atakama sprawia wrażenie ogromnej pustej przestrzeni w odcieniach brązu i czerwieni. Dużo kamieni, z rzadka kępki suchych traw, a czasem jakieś zagubione guanako. Ale przez pustynię biegnie też wyasfaltowana droga, a dawne oazy przekształciły się w większe lub mniejsze miasta.
Turystycznym centrum Atakamy jest miasteczko San Pedro. Brak asfaltu, zabudowa z gliny i piękne wykończenia (płoty, dachy, drzwi) z dostępnych tu surowców naturalnych takich jak drewno z kaktusa i liście palmowe sprawiają, że w San Pedro rzeczywiście można się poczuć jak w oazie.
Ale największe atrakcje znajdują się poza miasteczkiem. Oto co zobaczyliśmy:
1. Valle de la Luna, czyli księżycowa dolina, jak nazwa wskazuje przypominające powierzchnię księżyca formacje wyrzeźbione przez wiatr w miękkiej skale i soli.
2. Cordillera de Sal, niekończący się labirynt skalny.
3. Laguna Cejar. Jesteśmy na pustyni, ciepło, świeci słońce, ale wysokość ponad 3500m npm robi swoje: woda w tej lagunie jest delikatnie mówiąc zimna. Mimo to odważymy się do niej wejść, i to nie raz i nie dwa. Dlaczego? Zasolenie w tej lagunie jest większe niż w Morzu Martwym tak, że woda po prostu unosi. Oczywiście chcieliśmy się o tym przekonać. A że jest to zabawne uczucie to, mimo zimna, ma się ochotę wejść jeszcze raz i jeszcze raz.
4. Laguna Chaxa – właśnie tak zapamiętam Atakamę, jak dla mnie najpiękniejszy widok tego regionu. Pustynia solna, pośrodku niebieska laguna, w której brodzą różowiutkie flamingi, a w tle białe wierzchołki Andów. Swoja droga, te pełne gracji flamingi są przezabawne, kiedy z głową pod woda zaczynają dreptać, jakby tańcząc wokoło. Okazuje się, że w ten sposób spulchniają dno, aby wydobyć spod mułu małe skorupiaki, którymi się żywią.
5. Malutkie wioski, oazy: Socaire, Machuca…
6. Gejzery Tatio – ale to już cała historia i jedna z ważniejszych lekcji naszej podróży, o czym opowiemy następnym razem.
Przejdź do zdjęć
Hace dos días estábamos cruzando el desierto. Me acuerdo como en las clases de geografía aprendía de él, casi no puedo creer que ahora estamos aquí. Atacama – enorme desierto, el más seco del mundo (aunque cuando lo cruzábamos llovía y era justo cuando se nos rompieron limpiaparabrisas, lo que contamos aquí). Os imagináis que viajamos por unas dunas de arena amarilla? No tanto. A pesar de la montaña en el horizonte, Atacama parece un enorme espacio vacio de colores marrones y rojos. Mucha piedra, de vez en cuando unos matojos de hierba seca, alguna vez cruza un guanaco. Pero por el desierto corre también una autopista asfaltada y los antiguos oasis se convirtieron en pequeñas o grandes ciudades.
El centro turístico de Atacama es el pueblo San Pedro. Sin asfalto, con arquitectura de adobe y lindas terminaciones (vallas, techos, puertas) hechas de materiales naturales que se pueden encontrar por aquí como madera de cactus o hojas de palma, San Pedro realmente nos hace sentir como en una oasis en el medio del desierto.
Pero las atracciones más bellas se encuentras fuera del pueblo. Esto es lo que pudimos ver:
1. Valle de la Luna, como lo dice el norme, unas formaciones creadas en la roca y en sal por el viento, que se parecen a la superficie de la luna.
2. Cordillera de Sal, interminable labirinto de roca.
3. Laguna Cejar. Estamos en el desierto, hace calor, hace sol, pero la altura de más de 3500 msnm causa que el agua está más que fría. A pesar del agua fría nos atrevemos a entrar más de una vez. ¿Porque? Es que la concentración de sal en esta laguna es mayor que en el Mar Muerto, lo que causa que uno flota. Obviamente lo queríamos comprobar y resulta ser tan gracioso que a pesar del frio uno quiere entrar otra y otra vez.
4. Laguna Chaxa – así es como me voy a recordar de Atacama, para mí la imagen más bella de esta región. Un salar, una laguna de color celeste en el medio, por la cual caminan con toda la gracia los flamencos y los blancos picos de los Andes en el horizonte. A propósito, los flamencos tan elegantes están super divertidos cuando meten la cabeza bajo agua y empiezan a trotar alrededor, como si bailaran. Resulta que así ablandan el suelo y hacen que surgen unos pequeños crustáceos, su alimento.
5. Pequeñas aldeas, oasis: Socaire, Machuca…
6. Los geiseres Tatio – esto ya es toda una historia y una de las lecciones más importantes de nuestro viaje, lo que contaremos la próxima vez.
entrerutas.wordpress.com 
3 thoughts on “Co skrywa Atakama?/ Que esconde la Atacama?”